برای بیان مالکیت در ترکی استانبولی از پسوند استفاده می‌شود که بسته به اینکه کلمه به حرف صدادار یا بی‌صدا ختم شده باشد، متفاوت است. 1) کلماتی که به حرف صدادار ختم می‌شوند:
2) کلماتی که به حرف بی‌صدا ختم می‌شوند
نکته: پسوند جمع همیشه قبل از پسوند مالکیت به اسم اضافه می‌شود:
Ev + ler+ im → evlerim خانه‌هایم
Benim arabam ماشین ِ من
لازم به توضیح است ضمایر ملکی لازم نیست حتما بیایند. قید این ضمیر ها اختیاری و بعضی مواقع برای تاکید می باشد.
بابای تو senin baban
بابات baban
نکته: حادثه‌ی صوتی نرم شدن صامت اتفاق می‌افتد.
çocuk + umuz = çocuğumuz بچه‌مان
kitap + ım = kitabım کتابم
نکته : در سوم شخص جمع به جای پسوند ları/leri می‌تواند پسوند سوم شخص مفرد استفاده شود.
onların çocukları =
onların çocuğu
بچه‌های آنها/ بچه‌ی آنها
سوم شخص جمع ابهام ایجادمی‌کند
(بچه ممکن است یکی یا بیشتر باشد.)
Onların çocukları بچه‌های آنها/ بچه‌ی آنها
برای تاکید بعد از ضمایر ملکی ضمیر انعکاسی kendi (= خود، دروس بعد آشنا خواهید شد) همراه با ضمایر ملکی یا بدون آنها می‌آید.
Burası benim kendi evim. اینجا خانه‌ی خود من است.
Bu senin kendi araban mı? این ماشین خود تو هست؟
Herkes sınava kendi sınıfında giriyor.
هر کس در کلاس خودش امتحان می‌دهد.